Het stervende inbrekersgilde

1 aug

Geschreven door Alexander Koene

Een oproep voor rehabilitatie van een verwaarloosde beroepsgroep

Er is iets gruwelijks aan de hand in Nederland. Iets dat de politiek negeert, de media verdoezelt, en waarover burgers zich schaamteloos verheugen terwijl zij zouden moeten rouwen. Het inbrekersgilde, die nobele vereniging van nachtelijke bezoekers en geduldige raamklimmers, staat op de rand van uitsterven.

Over de wonderbaarlijke gevolgen van mijn dagelijks lichamelijke marteling

Het is zes uur ‘s ochtends en ik sta in mijn nakie voor de spiegel, starend naar mijn lichaam dat eruitziet alsof het door een sadistische beeldhouwer is gemaakt tijdens een depressieve periode. Mijn sportkleren liggen al dwingend op mijn bed. Vandaag ga ik weer sporten. Waarom? Omdat de wetenschap zegt dat het goed voor me is. En wie ben ik om de wetenschap tegen te spreken? Ik ben slechts een consultant, een professional in het verzinnen van verklaringen die waarachtiger klinken dan de waarheid.

Beste lezer, en ik hoop dat je een mens bent en geen algoritme dat mijn woorden inscant voor commerciële doeleinden, laat me je meenemen op een wonderlijke reis door het absurdistische theater dat wij 'het bedrijfsleven' noemen.

Stelt je eens voor: ergens in de prehistorie van de beschaving hebben wij mensen besloten dat democratie een mooi idee was. Iedereen een stem, niemand boven de wet, geen koningen meer die willekeurig hoofden lieten rollen. Prachtig toch? Maar toen, en hier begint de tragikomische wending van het verhaal, stapten diezelfde mensen 's ochtends hun kantoorgebouw binnen en transformeerden prompt in onderdanige onderdanen van hun 'leidinggevende'.

Het was een dinsdag toen Donald Trump voor de zoveelste keer naar zijn telefoon keek en zich afvroeg waarom Elon Musk hem nog niet had teruggebeld. Niet dat hij daarop zat te wachten, natuurlijk. Hij, Donald J. Trump, wachtte op niemand. Maar toch.

"Die Elon," mompelde hij tegen zijn spiegelbeeld in de vergulde lift van Trump Tower, "die denkt dat hij de slimste is. Maar ik ben slimmer. Veel slimmer. De slimste, eigenlijk."

Het kolkt en schuimt, verdomme. De wereld slaat als een wild beest woest om zich heen. Ik voel het in mijn vlees, in mijn botten, in mijn kloten. We zitten midden in de Perfecte Storm, een naam zo glad en opgepoetst dat je bijna zou vergeten hoe rauw en genadeloos de werkelijkheid is die erachter schuilgaat.

De dood hangt tussen de onbezielde kantoorgebouwen, even onvermijdelijk als de stervende bladeren die in november de grond bedekken. Hier stond eens Unilever, kolossaal en machtig, een toren van vlees en zeep, van margarineblokken en parfumflessen. In die dagen, toen mijn lijf nog jong was en mijn handen niet doorgroefd met de rivier van jaren, keek ik op naar dit betonnen gevaarte als een minnaar naar zijn ongrijpbare geliefde.

Waarom we een beetje van Marcus Aurelius nodig hebben als schaterende roerganger in deze donkere tijd van verwarde zielen. De stoïcijnse filosofie is geen halfzachte kalmering, geen ‘komkommer op je ogen en vergeet de wereld maar.’ Nee, stoïcisme, dat is vechten zonder dat je je vuisten balt. Het is je vasthouden aan een kalme kern, een vaste grond in de kolkende drek van het leven.

We gaan het gewoon keihard maken, maar dan wel met een gehavende huid vol schrammen en een hartslag die je in je keel voelt kloppen. Het is nu of nooit. Want alleen als we collectief onze kop uit dat neoliberale zand trekken, die mouwen ontbloten en de hele economische blokkendoos met een vette glimlach door de kamer flikkeren, kunnen we nog iets maken van dit verknipte schilderij.

De conservatieve autobezitter zit in zijn oude diesel als een heerser op de troon van een verslagen keizerrijk. Hij klampt zich vast aan dat stuur alsof hij Napoleon is op het moment dat hij beseft dat Waterloo misschien toch niet zo’n goed idee was.

Je loopt het ziekenhuis binnen en alles is anders. Geen rijen, geen wachtkamers vol zuchtende zieke mensen. In plaats daarvan een systeem dat draait om jou. Geen zorg die zich pas roert als het misgaat, maar een aanpak die begint nog voordat je iets voelt. Welkom in Gezondheid 3.0, de toekomst van gezondheidszorg.

Hoe we onszelf tot smeuïge blubber vereten.

Oooh, wat worden we toch lekker vet, hè? We zwellen op als volgevreten karkassen, dansend in een grotesk ballet van gefrituurde ellende. Ons eigen vlees zakt in elkaar als een drilpudding die nét te lang in de zon heeft gestaan. Onze botten kraken, onze spieren huilen als onschuldige slachtoffers in een oorlog die we zelf zijn begonnen.

Stel je voor, naast mansplaining hebben we nu ook moodsplaining! Rebecca Solnit, beroemd om haar scherpe pen en spitsvondige essays, bedacht in 2013 de term mansplaining om de gewoonte van mannen om vrouwen te vertellen hoe de wereld in elkaar zit, een naam te geven. Maar Solnit, altijd bezig, heeft nu iets nieuws ontdekt: het uitleggen hoe we ons moeten voelen.

We leven nu in een politiek sprookje, een idyllisch beeld van een Nederland dat nooit bestaan heeft. Een verleden waar we, zelfs als het bestaan had, niet naar terug zouden moeten willen. Wat we nodig hebben, zijn transities naar een duurzame economie waarin iedereen mee kan komen. Wat we niet nodig hebben, is het in stand houden van een fossiele, vervuilende, lineaire en oneerlijke economie.

In de loop van de menselijke geschiedenis ontvouwt zich een verhaal van doorzettingsvermogen en hoop. De wereld schittert in welvaart, terwijl ze vloedgolven van verandering op ecologisch en sociaal gebied moet trotseren.

In de ijzige stilte van het Noorse winterlandschap, onder het betoverende schouwspel van het blauwe Noorse licht, keerde ik vandaag terug van een verbluffende odyssee door de winterse wildernis. Het uitgestrekte land, gehuld in een deken van oneindige sneeuw, onthult zich als een spectaculair theater van ongerepte natuurpracht en een diepverankerde sociale cultuur.

Samenvatting van “Capitalism Reconnected” geschreven door Jan Peter Balkenende en Govert Buijs (2023).

In "Kapitalisme Opnieuw Verbonden: Op Weg naar een Duurzame, Inclusieve en Innovatieve Markteconomie in Europa," worden de fundamentele tekortkomingen van het hedendaagse kapitalisme onder de loep genomen:

Een ironische dans met kapitalisme: Reflecties op geluk en generatiepercepties

In een wereld doorspekt van kapitalisme, waar winst de hoofdprijs is en vermoeidheid een valuta lijkt te worden, begeven we ons op een reis door de wisselwerking tussen economie, geluk en generatiepercepties. Laat ons de gordijnen van deze groteske komedie openen en de verborgen waarheden ontdekken.

Het regent wetenschappelijk onderbouwde excuses voor de slome aanpak van de klimaatcrisis. Maar er is zat wat er er aan kunnen doen.

Eerst even de redenen waarom we niet snel in actie kunnen komen, op een groepje deugende vernieuwers na dan.