De narcissen

Het was een dinsdag toen Donald Trump voor de zoveelste keer naar zijn telefoon keek en zich afvroeg waarom Elon Musk hem nog niet had teruggebeld. Niet dat hij daarop zat te wachten, natuurlijk. Hij, Donald J. Trump, wachtte op niemand. Maar toch.

"Die Elon," mompelde hij tegen zijn spiegelbeeld in de vergulde lift van Trump Tower, "die denkt dat hij de slimste is. Maar ik ben slimmer. Veel slimmer. De slimste, eigenlijk."

Drie staten verderop zat Musk in zijn Tesla en staarde naar zijn eigen telefoon. Hij had een raket naar Mars kunnen sturen in de tijd die hij besteedde aan het overdenken van zijn laatste gesprek met Trump. Niet dat het hem dwars zat. Hij was Elon Musk. Hij maakte zich geen zorgen. Maar waarom had Trump hem een "pretentieuze nerd" genoemd?

"Pretentieus," herhaalde Musk hardop. "Alsof oranje make-up dragen en je haar als een gouden soufflé stylen niet pretentieus is."

De ironie was dat ze elkaar nodig hadden, deze twee mannen die alletwee geloofden dat zij de hoofdpersoon waren in het verhaal van de mensheid. Trump had Musk nodig voor zijn technologische geloofwaardigheid - al die praatjes over kunstmatige intelligentie en de toekomst. Musk had Trump nodig voor zijn politieke invloed - al die regelgeving die zijn bedrijven in de weg stond.

Maar liefde? Nee, dit was iets veel gecompliceerders. Dit was de dans van twee ego's zo groot dat ze hun eigen zwaartekracht hadden.

"Weet je wat het probleem is met Elon?" zei Trump tegen zijn adviseur, die eigenlijk liever over belastingplannen wilde praten. "Hij begrijpt mensen niet. Hij denkt dat iedereen net zo obsessief is als hij. Maar ik begrijp mensen. Ik ben een people person."

Ondertussen typte Musk zijn 47ste tweet van de dag: "De toekomst van de menselijke beschaving hangt af van duurzame energie en multiplanetaire expansie. Oh, en memes. Vooral memes."

Geen van beiden zou het ooit toegeven, maar ze checkten obsessief elkaars sociale media. Trump scrollde door Musk's Twitter alsof het een financieel rapport was. Musk analyseerde Trump's posts alsof het code was die gecracked moest worden.

"Hij probeert me te negeren," dacht Trump. "Hij probeert me te manipuleren," dacht Musk.

Ze hadden alletwee gelijk.

Het tragische was dat ergens, diep in hun hart, beide mannen eenzaam waren. Omringd door ja-knikkers en bewonderaars, maar nooit door iemand die hen écht zag. Misschien was dat waarom ze zo naar elkaar toe getrokken werden - en tegelijkertijd zo van elkaar afgestoten.

Twee miljardairs, spelend met de toekomst van de wereld alsof het een videogame was. En misschien was dat ook precies wat het was.

In de verte flikkerde een Tesla-billboard. Nog verder weg cirkelde een SpaceX-satelliet rond de aarde. En in Mar-a-Lago en Austin bleven twee telefoons zwijgen, wachtend op een bericht dat misschien nooit zou komen.

Of misschien morgen.

Waarschijnlijk morgen.