De narcissen

Het was een dinsdag toen de Oranje Gestalte, dik van lijf en stijf van zelfgenoegzaamheid, zijn mollige vingers over zijn lichtgevende toverdoos liet kruipen. Het scherm weigerde. Geen sein van de Visionair. Het spiegelglas van de lift, verguld tot in de poriën, keerde hem terug als een opgeblazen clownsmasker: haar getoupeerd tot een soufflé, huid bedekt met mandarijnen roest, lippen die trilden in een glimlach die naar rottend vlees rook.

Ver weg gleed de Visionair in zijn metalen kar, een kist op wielen die loeide als een machine van de toekomst. Zijn ogen brandden in het scherm voor hem, maar zijn oren bonsden nog van het scheldwoord dat de Gestalte hem had toegeworpen. Nerd. Pretentieus. Alsof de vetrol met zijn bloedrode das, te lang, als een navelstreng die over zijn buik sleepte, niet zelf de karikatuur van holle pracht was.

Ze waren twee lichamen die om elkaar heen draaiden, te groot voor de wereld, te ziek om samen te komen. De een dorstig naar aanbidding, zwetend van leugens, een fabriek van kreten die hij als “waarheid” uitschreeuwde. De ander dronken van zijn eigen hersenkronkels, tweets en spreuken uitspuwend als fonken uit een kortsluiting.

“Hij begrijpt de mensen niet,” snoof de Gestalte, terwijl lakeien de druppels van zijn slapen vingen met zijden doeken.
“Hij verstaat de code niet,” fluisterde de Visionair, terwijl hij zijn vijftigste bezwering uit zijn vingers wrong, half evangelie, half grap.

In hun paleizen, het ene een marmeren graf dat stonk naar oud parfum en urine, het andere een bunker van beton, dreunend van servers en hitte, bleven schermen gloeien als koortsige ogen. Hun pupillen, rood en gezwollen, likten aan elkaars woorden, gulzig, als honden op afval.

Twee zelfverklaarde zonnekoningen, gevangen in spiegels van goud en glas, spelend met de planeet alsof het een plastic bal was. Hun adem hing zwaar, ranzig, over de horizon, als een giftige mist die geen ontsnappen toeliet.

Buiten flikkerde een billboard, wit licht dat prikte als migraine. Hogerop kropen metalen vogels in eindeloze cirkels door de hemel. En in de benauwde stilte tussen twee telefoons pulseerde een bericht dat niet kwam.

Of morgen.
Waarschijnlijk komt het morgen.